Η Μαγνησία των … αποκλεισμένων ανθρώπων

«Η Μαγνησία, παρά το μέγεθός της, παραμένει εξαιρετικά πίσω σε θέματα που αφορούν τις δομές αναπηρίας• ακόμη και σε σύγκριση με νομούς όπως η Φωκίδα, ο δεύτερος πιο αραιοκατοικημένος νομός της χώρας μετά την Ευρυτανία. Παρ’ όλα αυτά, μια ελπιδοφόρα κινητικότητα έχει αρχίσει να διαφαίνεται τα τελευταία χρόνια, κυρίως μέσα από το άτυπο δίκτυο φορέων υγείας που έχει δημιουργήσει η Μητρόπολη Δημητριάδος» δήλωσε ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ΑμεΑ Μαγνησίας, Γιώργος Μαντζανάς, μιλώντας χθες στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και τον Ηλία Κουτσερή.

Το δίκτυο αυτό, στο οποίο συμμετέχουν τοπικοί φορείς υγείας, έχει συσπειρώσει γύρω του συλλόγους και φορείς όχι μόνο σε σχέση με την αναπηρία, αλλά και σε ένα ευρύτερο πλέγμα κοινωνικής στήριξης.

«Σε κάθε εξόρμηση εντοπίζεται τουλάχιστον ένα περιστατικό καρκίνου»!

«Η πρωτοβουλία αυτή είναι πραγματικά πολύτιμη», σημειώνει ο κ. Μαντζανάς. «Έχουν ενισχυθεί στην πράξη οικογένειες και παιδιά, και συνολικά ωφελείται η κοινωνία». Ο ίδιος μεταφέρει χαρακτηριστικά ότι μέσα από τις δράσεις αυτές, άνθρωποι από απομακρυσμένες περιοχές προχωρούν για πρώτη φορά σε ιατρικές εξετάσεις που σε άλλες συνθήκες δεν θα έκαναν ποτέ. «Μου έλεγε γιατρός ότι σε κάθε εξόρμηση σε απομακρυσμένα μέρη εντοπίζεται τουλάχιστον ένα περιστατικό καρκίνου. Μιλάμε για ζωές που σώζονται, για ανθρώπους που προλαβαίνουν και αντιμετωπίζουν προβλήματα εγκαίρως. Είναι πάρα πολύ σημαντικό».

Η λάθος “ταμπέλα” της λειτουργικότητας

Η συζήτηση, ωστόσο, δεν σταματά στις υποδομές. Ο κ. Μαντζανάς εκφράζει έντονο προβληματισμό για τη συχνή χρήση του όρου «υψηλής λειτουργικότητας» που αφορά παιδιά στο φάσμα του αυτισμού ή άλλες κατηγορίες αναπηρίας. «Τα παιδιά δεν έχουν ταμπέλες», υπογραμμίζει. «Ο όρος “λειτουργικά” και “μη λειτουργικά” είναι επιστημονικά ανακριβής και βαθιά προσβλητικός. Δεν περιγράφει παιδιά με ταλέντα, ανάγκες και δυνατότητες, αλλά περιορίζει και στιγματίζει. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν “κανονικά” και “μη κανονικά” παιδιά».

Ο πρόεδρος του Συλλόγου, τονίζει πως τέτοιοι χαρακτηρισμοί ενισχύουν επικίνδυνα στερεότυπα και διαχωρισμούς μέσα στην κοινωνία. «Αντί για ταμπέλες, είναι πιο σημαντικό να μιλάμε με σεβασμό και ακρίβεια για τα παιδιά. Η κοινωνία οφείλει να τα μεγαλώνει με αξιοπρέπεια και αποδοχή». Σχολιάζοντας το φαινόμενο, επισημαίνει ότι συχνά οφείλεται σε απειρία και έλλειψη γνώσης εκ μέρους ανθρώπων που ασχολούνται χωρίς να έχουν την απαραίτητη επαφή με την αναπηρία. «Εγώ αναφέρθηκα σε αυτό για να ακουστεί και να συζητηθεί, όχι για να στοχοποιήσω κανέναν. Πιστεύω ότι όλα αυτά, με τον χρόνο και την εμπειρία, θα αυτορυθμιστούν. Μέχρι τότε, όμως, προκαλούνται μικρές ζημιές που θα θέλαμε να αποφύγουμε».

«Είμαστε πολύ κάτω από τη βάση» -Σχολεία χωρίς προσβασιμότητα

Αναφερόμενος στις δομές της εκπαίδευσης, ο κ. Μαντζανάς περιγράφει με σαφήνεια μια ζοφερή πραγματικότητα. «Η κατάσταση, παρότι βελτιώνεται σε κάποια σημεία, εξακολουθεί να είναι πολύ πίσω. Είμαστε πολύ κάτω από τη βάση. Δείτε τα σχολεία ειδικά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Μαγνησία: οι αίθουσες είναι τρία επί τρία μέτρα, με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού που είναι εξαιρετικά ευάλωτα στους θορύβους! Είναι απάνθρωπο να λειτουργούν έτσι».

Αντίστοιχα, στο ΕΕΕΕΚ, όπου φοιτούν παιδιά σε αμαξίδιο, η πρόσβαση είναι τόσο περιορισμένη που δεν προλαβαίνουν να βγουν στο διάλειμμα. «Υπάρχει μόνο ένα ασανσέρ και δεν επαρκεί. Δέκα παιδιά δεν προλαβαίνουν να βγουν σε κάθε διάλειμμα. Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής, να μην βγεις διάλειμμα ήταν τιμωρία. Είναι αδιανόητο να συμβαίνει αυτό σήμερα». Ωστόσο, μετά από μήνες πιέσεων και συζητήσεων, φαίνεται να σημειώνεται μια πρώτη μικρή πρόοδος. «Μετά από συντονισμένες ενέργειες, ο Δήμος μας ενημέρωσε ότι θα διατεθεί χώρος για την ανέγερση νέου ΕΕΕΕΚ. Μέχρι τώρα ήμασταν στο “μείον”. Τώρα είμαστε στο μηδέν κι αυτό, έστω, είναι ένα βήμα μπροστά».

Τα “κρυμμένα” άτομα με αναπηρία – Χωρίς δομές μετά το σχολείο

Ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα που θίγει ο κ. Μαντζανάς αφορά τα άτομα με αναπηρία που έχουν ολοκληρώσει τη σχολική τους φοίτηση. «Δεν υπάρχει καμία συνθήκη για κοινωνικοποίηση και δημιουργική απασχόληση μετά το σχολείο. Αυτά τα άτομα κλείνονται στα σπίτια τους, όχι επειδή θέλουν να … κρυφτούν, αλλά γιατί δεν έχουν πού να πάνε. Κι αυτό είναι καταπάτηση του πιο βασικού ανθρώπινου δικαιώματός τους».

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο σύλλογος έχει θέσει ως παράλληλο στόχο την ενίσχυση της κοινωνικοποίησης των ενηλίκων με αναπηρία, καθώς οι γονείς τους, πλέον ηλικιωμένοι, δεν έχουν τη δύναμη να διεκδικούν και να τρέχουν για τα παιδιά τους. «Μπορεί τα παιδιά να είναι 45 ή 50 ετών, αλλά για τους γονείς τους είναι πάντα παιδιά. Οι ίδιοι όμως ως γονείς, είναι 70 ετών, κουρασμένοι από μια ζωή φροντίδας. Χρειάζονται στήριξη. Πρέπει να υπάρξουν δομές που να δώσουν διέξοδο στους ανθρώπους αυτούς».

«Πολιτική βούληση και επένδυση σε ανθρώπινες ζωές»

Η Μαγνησία, όπως υπογραμμίζει ο Γιώργος Μαντζανάς, έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει. Ωστόσο, η κινητικότητα που έχει αναπτυχθεί μέσα από τη συνεργασία φορέων, εκκλησίας και κοινωνίας αποτελεί μια σημαντική βάση. «Τώρα είμαστε στο μηδέν• και αυτό είναι καλύτερο από το μείον», λέει με συγκρατημένη αισιοδοξία. Για να γίνει, όμως, το επόμενο βήμα, χρειάζεται κάτι περισσότερο από καλή πρόθεση: χρειάζεται πολιτική βούληση, επένδυση σε ανθρώπινες ζωές και μια κοινωνία που να σταματήσει να χωρίζει τα παιδιά σε “κανονικά” και “μη κανονικά”. Μόνο τότε, η Μαγνησία θα μπορέσει να σταθεί πραγματικά «πάνω από τη βάση».

Πηγή: magnesianews.gr